Pytanie:
Mam 36 lat. Od marca tego roku dokuczają mi bóle kręgosłupa na odcinku krzyżowo-lędźwiowym, promieniujące do lewej nogi. Pojawiły się one po wysiłku fizycznym. Wcześniej zdarzały się sporadycznie – tylko w okolicy kręgosłupa – i na ogół same ustępowały. Teraz muszę codziennie brać leki. W lipcu ból nasilił się tak bardzo, że lekarz przepisał mi zastrzyki diprophos, które jednak pomogły mi tylko na pół miesiąca. Od września chodzę co kilka tygodni na terapię manualną kręgosłupa, wykonywaną oczywiście przez lekarza. Dzięki temu bóle kręgosłupa znacznie się zmniejszyły, czasem nawet wcale ich nie odczuwam. Niestety, noga nadal mnie bardzo boli i to w każdej pozycji – kiedy chodzę, siedzę i leżę. Czy mogło już dojść do tak poważnych zmian w mięśniach, więzadłach czy w nerwach, że już cały czas będę musiała brać leki przeciwbólowe? Czy w tej sytuacji powinnam wykonywać ćwiczenia, oczywiście po zażyciu leków? Ponieważ słyszałam, że nie są one wskazane, kiedy ból nie ustępuje. Chciałabym się też dowiedzieć, jakie mogą być konsekwencje długotrwałego bólu kręgosłupa. Czy może dojść do trwałego inwalidztwa? Jeden lekarz radzi mi, jak najszybsze poddanie się operacji, a drugi mówi, żę mój stan nie jest na tyle poważny, że operacja jest konieczna. A ja już sama nie wiem, co robić dalej.
Odpowiedź:
Decydujące znaczenie może mieć wynik badania neurologicznego. Jeżeli na skutek deformacji kręgosłupa dochodzi do drażnienia lub uszkadzania korzeni nerwowych wskazane jest leczenie chirurgiczne. Operacja stwarza szansę uchronienia się przed pogłębianiem i utrwalaniem zmian, takich jak niedowłady kończyn, zaniki mięśni, przetrwałe zaburzenia czucia czy ból nie poddający się leczeniu. Wśród ćwiczeń przeciwwskazane są te, które wywołują pogorszenie lub zaostrzenie istniejących dolegliwości albo pojawianie się nowych. Uważa się, że właściwie prowadzony trening ruchowy jest skuteczny w walce z bólem przewlekłym związanym z przeciążeniem kręgosłupa.