Mocznik jest jednym z końcowych produktów rozpadu białek. W wyniku rozpadu białka w organizmie powstaje amoniak, który jest bardzo toksyczny. Jest „neutralizowany” w wątrobie, przekształcany w mocznik i wydalany przez nerki. Ponieważ stężenie mocznika we krwi zależy bezpośrednio od zdolności nerek usuwać z organizmu zbędne substancje z moczem, stanu wątroby oraz tkanki mięśniowej (mięśnie są głównym źródłem białka), dlatego odzwierciedla stan nerek, wątroby i tkanki mięśniowej.
Mocznik normy:
Dzieci poniżej 14 lat – 1,8-6,4 mmol/l.
Dorośli poniżej 60 lat – 2,5-8,32 mmol/l.
Dorośli powyżej 60 lat – 2,9-7,5 mmol/l.
Interpretacja wskaźników:
- 16-20 mmol/l – umiarkowana mocznica,
- 20-50 mmol / L – ciężka mocznica;
- > 50 mmol/L – bardzo ciężka mocznica.
U kobiet poziom mocznika we krwi jest zwykle nieco niższy niż u mężczyzn. Z kolei u dzieci nieco niższy niż u dorosłych. Wyższe poziomy mocznika we krwi u osób starszych są spowodowane fizjologicznym spadkiem zdolności nerek do koncentracji moczu.
Przyczyny fizjologicznego podwyższenia poziomu mocznika:
- Nadużywanie alkoholu;
- dieta bogata w produkty białkowe – mięso, ryby, drób, nabiał itp.;
- wysoka aktywność fizyczna.
Takie stany nie wymagają leków, zalecana jest korekta zachowania i stylu życia.
Przyczyny patologiczne:
- Naruszenie funkcji filtracji nerek;
- zwiększony rozkład białka w organizmie;
- wysoki poziom cholesterolu, wapnia i lipidów we krwi;
- aktywny rozpad zasad purynowych.
Jeśli wykluczone są przyczyny fizjologiczne, konieczne jest przeprowadzenie badania i ustalenie przyczyny podwyższenia stężenia mocznika.
Możliwe choroby z powodu zaburzeń mocznika normy
Wzrost poziomu mocznika we krwi następuje w przypadku uszkodzenia różnych narządów i układów.
Choroby, dla których charakterystyczny jest wysoki poziom mocznika we krwi :
- Otyłość;
- ostra i przewlekła niewydolność nerek;
- nadciśnienie tętnicze;
Odmiedniczkowe zapalenie nerek
Odmiedniczkowe zapalenie nerek to nieswoiste zapalenie nerek, w którym jednocześnie lub kolejno zaatakowane są miąższ nerek, układ kanalikowy, kielich nerkowy i miednica. Przyczyną patologii są różne drobnoustroje uwięzione w układzie moczowym. Należą do nich Pseudomonas aeruginosa i Escherichia coli, gronkowce i inne bakterie. Zapalenie może być ostre lub przewlekłe, jednostronne lub obustronne. Kobiety chorują na odmiedniczkowe zapalenie nerek 6 razy częściej niż mężczyźni, co tłumaczą cechy strukturalne kobiecego ciała. Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek rozwija się przez długi czas. Obraz kliniczny nie jest wyraźny. Najczęściej objawy pojawiają się po przeziębieniu, hipotermii, w wyniku rozwoju zapalenia pęcherza moczowego, gdy w proces zapalny zaangażowany jest pęcherz.
Podczas wizyty lekarz bada pacjenta, zbiera szczegółowy wywiad, ocenia objawy i zleca kompleksowe badanie w celu postawienia prawidłowej diagnozy.
- onkologia;
Kłębuszkowe zapalenie nerek
Kłębuszkowe zapalenie nerek to poważne uszkodzenie nerek, które często przebiega bezobjawowo. Z tego powodu pacjenci spóźniają się na wizytę u lekarza i pojawiają się powikłania choroby. W większości przypadków jest to zaburzenie autoimmunologiczne. Wśród poważnych konsekwencji choroby są niewydolność nerek, niewydolność serca.
Kłębuszkowe zapalenie nerek to stan zapalny tkanki kłębuszkowej nerek. Kłębuszki (kłębuszki) są częścią nefronu (jednostki strukturalnej i funkcjonalnej nerki), tutaj krew jest filtrowana, powstaje mocz pierwotny. Zapalenie zaburza zdolność nerek do filtrowania krwi, prowadząc do ogromnej utraty białek i minerałów. Dotknięte tkanki stają się stwardniałe (bliznowacenie) i filtr nerkowy przestaje działać i rozwija się niewydolność nerek.
W przypadku kłębuszkowego zapalenia nerek zawsze dotyczy to obu nerek (w przeciwieństwie do odmiedniczkowego zapalenia nerek). To jest niebezpieczeństwo choroby.
Objawy kłębuszkowego zapalenia nerek
W ciągu pierwszych 3-5 dni choroby wzrasta temperatura ciała, pojawia się ból ciągnący w okolicy lędźwiowej, gwałtownie zmniejsza się ilość moczu, płyn zatrzymuje się w tkankach – pojawia się obrzęk. Obrzęk nerek pojawia się rano po śnie. Początkowo obszar pod oczami puchnie, wraz z postępem choroby pojawiają się obrzęki twarzy i szyi, obrzęk rąk.
Oprócz obrzęków pojawiają się oznaki nadciśnienia (podwyższone ciśnienie krwi): bóle głowy, „muchy” przed oczami.
Po 5-7 dniach od wystąpienia choroby ilość moczu wzrasta do 3-5 litrów dziennie, staje się „rozcieńczona”, a jej ciężar właściwy maleje. Cechą charakterystyczną jest zmiana barwy moczu – staje się on czerwonawo-brązowy (rodzaj mięsnych pomyj). Ale ten objaw nie zawsze się pojawia.
U dorosłych kłębuszkowe zapalenie nerek często nie objawia się ciężkimi objawami, choroba jest wykrywana przypadkowo, zgodnie z ogólną analizą moczu. W takim przypadku pojawiają się następujące zmiany:
czerwone krwinki (krwinki) w moczu;
zwiększona ilość białka w moczu.
- miażdżyca;
- białaczka;
- wielotorbielowatość nerek;
- dnawe zapalenie stawów
Dna moczanowa
To choroba zapalna stawów charakteryzująca się nagłym, ostrym zespołem bólowym pierwszego palca, z zaczerwienieniem i niemożnością stąpania po stopie.
Atak dny moczanowej może wystąpić nagle, często wieczorem. Częstym objawem dny moczanowej jest zapalenie dużego palca, ale może to również dotyczyć innych stawów.
Objawy dny moczanowej
Atak dny moczanowej prawie zawsze pojawia się nagle – częściej w nocy lub wieczorem. Ostry ból w pierwszym palcu, zaczerwienienie skóry nad stawem, wyraźny obrzęk, niemożność nadepnięcia na stopę. Na początku choroby atak może trwać kilka dni i sam ustąpić. W przyszłości ataki mogą się powtarzać w różnych odstępach czasu. Im częściej dochodzi do ataków, tym bardziej wydłuża się ich czas trwania.
Momenty niedostępnego okresu nazywane są – „interwałem światła”. Te szczeliny stają się krótsze w przypadku nieleczonej dny moczanowej. Również podczas zaostrzenia temperatura ciała może wzrosnąć do 38 stopni. Kiedy konieczna jest konsultacja z reumatologiem? Jeśli poczujesz nagły ostry ból w pierwszym palcu z obrzękiem i zaczerwienieniem, powinieneś jak najszybciej udać się do reumatologa. Często pacjenci błędnie zwracają się do chirurga lub traumatologa.
Przyczyny rozwoju
Dna jest spowodowana długotrwałymi okresami wysokiego poziomu kwasu moczowego we krwi, który z czasem gromadzi się w stawie w postaci kryształów moczanu, które uszkadzają błonę maziową i powodują ostry stan zapalny.
Kwas moczowy jest wytwarzany w naszym organizmie, a także pochodzi z zewnątrz w żywności (takiej jak mięso młodych zwierząt i drób, tłuste ryby i owoce morza). Alkohol, słodkie owoce i warzywa z dużą zawartością fruktozy – blokują wydalanie kwasu moczowego, co zwiększa jego poziom we krwi.
W organizmie kwas moczowy jest rozpuszczany i wydalany przez nerki z moczem. Ale przy różnych chorobach kwas moczowy może gromadzić się w organizmie. Ponadto kryształy moczanów odkładają się w nerkach i mogą prowadzić do rozwoju kamicy moczowej, zapalenia nerek i rozwoju niewydolności nerek.
- nefropatia;
- choroba kamicy moczowej
Kamica moczowa
To przewlekła choroba charakteryzująca się zaburzeniami metabolicznymi nerek i dróg moczowych z kamieniami, które tworzą się z części moczu. Jest to jedna z najczęstszych chorób nerek i dróg moczowych. Kamica moczowa (kamica moczowa) rozpoznawana jest w 32-40% wszystkich patologii urologicznych i zajmuje drugie miejsce po chorobach zakaźnych i zapalnych. Rozmiar kamieni jest bardzo różny – od 1 mm, do gigantycznych – ponad 10 cm i ważący do 1000 g.
Choroba może przebiegać bezobjawowo. Duże kamienie miednicy i kamienie koralowe nerek są nieaktywne i często powodują tępy ból. W przypadku kamicy moczowej charakterystyczne jest połączenie bólu z ruchem, drżeniem, jazdą i ciężkimi warunkami fizycznymi.
Kolka nerkowa to atak ostrego bólu w okolicy lędźwiowej . Z reguły wystąpienie wiąże się z migracją kamieni z kielicha lub miedniczki nerkowej do moczowodu. Mechanizm powstawania : w wyniku upośledzonego odpływu moczu, zwiększonego ciśnienia wewnątrzmiejscowego, co prowadzi do upośledzenia mikrokrążenia w nerkach, przekrwienia żylnego oraz działania receptorów wrażliwych wrót i torebki włóknistej nerki, co skutkuje powstaniem charakterystyczny atak bólu.
- Przy rozległych oparzeniach, a także przy chorobie Downa można również zaobserwować wzrost stężenia mocznika. Kompleksowe badanie pomoże ustalić diagnozę, której plan zależy od skarg pacjenta.
Niski poziom mocznika odnotowuje się podczas rozwoju wielu chorób:
- Zmiany w wątrobie, prowadzące do zniszczenia, martwicy jej tkanek, zmniejszenia jej funkcji, na przykład marskości, zwłóknienia, hemochromatozy.
- Zaburzenie równowagi wodno-solnej związane z gromadzeniem się nadmiaru płynów w organizmie.
- Niedobór białka.
- Zakłócenie procesów trawienia, wchłanianie składników odżywczych w jelicie cienkim.
Kiedy iść do lekarza?
Istnieją typowe objawy, których połączenie ze zwiększoną zawartością mocznika wskazuje na możliwą obecność patologii. W takim przypadku musisz jak najszybciej udać się do lekarza.
Alarmujące objawy:
- Ból stawów;
- owrzodzenia skóry;
- zmniejszenie ilości wydalanego moczu;
- niemiarowość;
- zaczerwienienie w stawach kolanowych i łokciowych;
- zwiększone zmęczenie i osłabienie;
- epizody podwyższonego ciśnienia krwi;
- trwała płytka nazębna nawet po zabiegach higienicznych.
Jeśli nic Ci nie przeszkadza, poza dużą zawartością mocznika, wizytę u lekarza można przełożyć o 2-3 tygodnie. W tym momencie warto przemyśleć swoje przyzwyczajenia i zachowanie.
Jaka jest różnica między mocznikiem a kwasem moczowym?
Kwas moczowy i mocznik to substancje, które nie mają ze sobą nic wspólnego. Zasadnicza różnica między nimi polega na procesach metabolicznych. Kwas moczowy jest składnikiem moczu, który powstaje w wyniku rozszczepienia kwasów nukleinowych. Mechanizm powstawania kwasu moczowego obejmuje krew, wątrobę i mózg. Cały proces ma na celu neutralizację amoniaku. Wydalanie kwasu moczowego następuje wraz z moczem i potem. Naruszenie tworzenia i metabolizmu kwasu moczowego prowadzi do rozwoju dny moczanowej, odkładania się soli w tkankach narządów wewnętrznych.
Mocznik to związek zawierający azot, który powstaje podczas metabolizmu białek, rozpadu aminokwasów. W niewielkich ilościach występuje w ogólnym krwiobiegu, natomiast główna część jest wydalana z organizmu z moczem. Obecność mocznika wskazuje na rozwój niektórych chorób, jednak niewielka jego ilość nie jest szkodliwa dla organizmu.
Leczenie
Jeśli poziom mocznika we krwi jest podwyższony nieznacznie, leczenie nie jest wymagane. Ale nadal zaleca się zmianę swoich nawyków:
- Wykluczyć alkohol;
- dieta numer 6, w której główną dietą są złożone węglowodany, a zawartość zasad purynowych jest minimalna;
- moderacja aktywności fizycznej;
- pić co najmniej 2 litry wody dziennie.
- jeśli wzrost stężenia mocznika spowodowany jest przyjmowaniem leków, należy odczekać do końca kursu, odczekać 2 tygodnie i ponownie zmierzyć poziom. Jeśli są odchylenia, musisz udać się do lekarza.
Wraz ze wzrostem poziomu mocznika z powodu stanu patologicznego konieczne jest leczenie choroby podstawowej. Normalizacja morfologii krwi następuje po osiągnięciu stabilnej remisji.