WZW to wirusowe zapalenie wątroby. Choroba ta może być wywołana przez różne typy wirusa, a skutecznym sposobem jej zapobiegania są szczepienia ochronne. Sprawdź, wobec których typów wirusa WZW istnieją szczepienia.
Na które WZW są szczepienia?
Na rynku farmaceutycznym dostępne są szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B. Na inne typy WZW nie ma dostępnej szczepionki. W przypadku zapalenia wątroby typu C opracowanie szczepionki to kwestia niezwykle skomplikowana z uwagi na zdolność patogenu do częstych mutacji i występowania jego wielu genotypów i podtypów. Mimo to prowadzone są badania kliniczne nad szczepieniem przeciwko WZW C. Na WZW typu D nie ma szczepionki. Badacze podkreślają jednak, że preparat stosowany przeciwko WZW typu B zmniejsza ryzyko zakażenia typem D. Jeśli zaś chodzi o szczepionkę przeciwko WZW typu E, została ona dopuszczona do obrotu na terenie Chin. Preparatu nie zatwierdzono w Europie ani w USA.
Szczepienie przeciwko WZW typu A
Wirusowe zapalenie wątroby typu A potocznie nazywane jest „żółtaczką pokarmową”. Choroba szerzy się przede wszystkim przez brudne ręce i drogą kontaktów seksualnych. Możliwe jest też zakażenie przez wypicie wody lub spożycie żywności skażonych patogenem. Szczepionki przeciw WZW A zawierają inaktywowany wirus HAV. Dostępne są ponadto preparaty monowalentne. Schemat szczepień obejmuje dwie dawki podane w odstępie 6–12 miesięcy. To optymalna przerwa, która może się różnić w zależności od zastosowanego preparatu. Szczepionki różnych producentów mogą być stosowane zamiennie. Możliwe jest też podanie środka skojarzonego, który uodparnia jednocześnie przeciw WZW A i WZW B. Skuteczność szczepionki przeciw WZW A jest bardzo wysoka. Po podaniu jednej dawki wynosi 95%, a dwóch – 98–99%.
Szczepienie przeciwko WZW typu B
Zakażeniu WZW typu B sprzyjają kontakty seksualne z osobami chorymi na WZW B, korzystanie z niejałowych igieł i narzędzi chirurgicznych czy sprzętu do narkotyków. Istnieje także ryzyko transmisji zakażenia z matki na dziecko. Szczepienie WZW B jest obowiązkowe, czyli finansowane z budżetu Ministra Zdrowia. Objęte są nim niemowlęta i osoby z grup ryzyka wcześniej niezaszczepione (np. studenci uczelni medycznych, pracownicy ochrony zdrowia). W pozostałych przypadkach szczepienie na WZW B jest odpłatne. Schemat szczepień obejmuje trzy dawki: 0–1–6 miesięcy. Pierwsza dawka szczepionki podawana jest w ciągu 24 godzin po urodzeniu. U osób zdrowych nie ma konieczności stosowania dawek przypominających. Ich użycie jest wskazane w przypadku znacznego obniżenia odporności czy w fazie zaawansowanej choroby nerek. W wyjątkowych sytuacjach (np. przed planowanym zabiegiem chirurgicznym) stosowany jest przyspieszony schemat szczepienia: 0–7–21 dzień i dawka uzupełniająca po 12 miesiącach bądź 0–1–2 miesiąc i dawka uzupełniająca po 12 miesiącach. Odporność po zastosowaniu pełnego cyklu szczepienia jest długotrwała, a skuteczność szczepionki szacowana na 95–98%.
Materiał zewnętrzny.