Muchomor sromotnikowy to powszechna nazwa muchomora zielonkawego. Ten występujący w polskich lasach osobnik jest jednym z najbardziej trujących grzybów na świecie. Wystarczy zaledwie jeden niewielki owocnik, aby zatruć całą rodzinę. Sromotnik nazywany jest cichym zabójcą, ponieważ objawy zatrucia nim są bardzo niespecyficzne i początkowo trudno je rozpoznać. Sprawdź, co warto wiedzieć o tym trującym grzybie.
Muchomor sromotnikowy – charakterystyka
Muchomor sromotnikowy to podstępny zabójca. Jeden z najbardziej trujących grzybów na świecie. Już odrobina spożytego miąższu spowodować może nieodwracalne szkody w organizmie a ostatecznie szybki zgon. Owocnik muchomora sromotnikowego ma w swoim składzie różne substancje trujące. Już samo zbliżenie się do tego grzyba może być dla nas bardzo niebezpieczne.
Muchomor sromotnikowy – toksyny
Sromotnik jest tak niebezpieczny, ponieważ w swoim składzie posiada aż kilkanaście rodzajów toksyn. Zawarta w nim duża obecność allotoksyn i amotoksyn sprawia, że grzyb ten jest zabójczy. Aż pięćdziesiąt procent przypadków spożycia miąższu muchomora zielonkawego prowadzi do zgonu.
Muchomor sromotnikowy – jak go rozpoznać?
Niemal od dzieciństwa jesteśmy uczeni, aby nie zbierać grzybów, które budzą nasze wątpliwości. Mimo wszystko co roku notuje się w naszym kraju kilkadziesiąt zatruć sromotnikiem. Dlaczego tak się dzieje? Wynika z faktu, że grzyb sromotnik z wyglądu przypomina gołąbka zielonkawego, zielonkę czy kanie, czyli grzyby bardzo smaczne i popularne. Jego przyjemny aromat przyciąga owady.
Muchomor sromotnikowy występuje zarówno w lasach liściastych, jak i mieszanych. Grzyb nie ma ani pierścienia, ani pochewki. Młode okazy mają półkolisty kształt a starsze bywają rozpostarte. Dorastają mniej więcej do dziesięciu centymetrów szerokości. Trzon natomiast dorasta do około dziesięciu centymetrów i jego gruby na mniej więcej dwa centymetry.
Charakterystyczna jest białozielona barwa oraz łatwo odchodząca skóra. Grzyb ten ma gęsto ułożone białe blaszki. Kapelusz ma zielonkawy kolor, który może wykazywać domieszki barwy brązowej a także szarości lub żółci. Miąższ jest biały i nawet pomimo urazów nie zmienia koloru.
Muchomor sromotnikowy – jakie są objawy zatrucia?
Muchomor sromotnikowy objawy zatrucia ma nieswoiste, dlatego bardzo często pomoc przychodzi za późno. Przede wszystkim symptomy nie występują od razu po zjedzeniu grzyba, natomiast pojawiają się dopiero po upływie około jednej doby.
Zatrucie sromotnikiem – objawy, które najczęściej występują to:
- biegunka,
- ostre wymioty i torsje,
- silny ból brzucha,
- nudności.
Objawy zatrucia sromotnikiem mogą ustąpić po 48 godzinach. Wówczas pacjent czuje znaczną poprawę. Niestety, w tym czasie toksyny działają sprawnie i szybko wyniszczając organizm od środka, uszkadzając nerki i wątrobę. Po jakimś czasie wracają bóle głowy, tym razem towarzyszą im jednak problemy z oddychaniem. Stopniowe uszkadzanie kolejnych narządów prowadzi do śmierci. Zazwyczaj do zgonu dochodzi po trzech dniach od zatrucia, jeżeli jednak było ono lżejsze, proces umierania może być powolny i trwać nawet dwa tygodnie.
Wysoka temperatura nie niszczy toksyn w sromotniku. Największą ich ilość znajdziemy w kapeluszu. Pozmiatajmy – zatrucie muchomorem sromotnikowym jest bardzo niebezpieczne!
Muchomor sromotnikowy – pierwsza pomoc po zatruciu
Obecnie niemal sto procent wszystkich zatruć grzybami na terenie naszego kraju to wynik zatrucia sromotnikiem. Jeżeli mamy jakiekolwiek podejrzenie dotyczącego tego, że mogliśmy spożyć muchomora sromotnikowego, powinniśmy jak najszybciej udać się do szpitala. W takim wypadku każda minuta zwłoki może kosztować nas życie. Sromotnik to cichy zabójca. Tylko szybka i profesjonalna interwencja medyczna, daje zatrutym osobom jakiekolwiek nadzieje na przeżycie kontaktu ze sromotnikiem.
Artykuł napisała:
Magdalena Polena – copywriterka, dziennikarka, freelancerka.
Na co dzień kolekcjonuje niepotrzebne fakty i wychowuje trzy koty.
Źródło:
- Pinson CW, Daya MR, Benner KG, Norton RL, Deveney KE, Ascher NL, Roberts JP, Lake JR, Kurkchubasche AG, Ragsdale JW (May 1990). „Liver transplantation for severe Amanita phalloides mushroom poisoning”. American Journal of Surgery 159 (5): 493–9.